Калі я ападу ў зьнямозе
на шэры сьнег тваёй тугі,
не пераблытай –
не сьняжынка –
а бежанка крывавай бітвы,
адкуль вядзе свае гады
мой горад
вечна малады,
бо вечна ён пасьляваенны...
Ты – не ваяр,
і, зразумела,
не пераносіш чырвань сьнегу.
Заплюшчы вочы...
Я растану,
як толькі памяць адпачне
на берагох тае Нямігі,
дзе кроў ніхто шчэ не ліе.
|
|
